ทุกครั้งทึ่ผมมาถึงทะเลและหาดทราย แม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนผมมักจะหาเวลามาเดินเล่นบนชาดหาดให้เท้าแตะน้ำ ทรายและสัมผัสธรรมชาติบ้าง เหมือนกับว่าพอเราอายุเริ่มมากขึ้นเริ่มอยากหนีออกจากเมือง มาในที่ๆสงบร่มรื่นอย่างวัด สวน ภูเขาและทะเลบ้าง
การเดินเล่นบนชาดหาด กับการสร้างรอยเท้าเป็นทางยาวๆ รอให้คลื่นมาลบมันไปในวันรุ่งขึ้นมันก็เดินไปได้เพลินๆ สัมผัสลมทะเล มองดูสิ่งต่างๆรอบๆตัว และอดทำให้คึดถึงเพลงดังในอดีตไม่ได้ รอยเท้าบนผืนทราย ของพิงค์ แพนเตอร์ ที่คุณอาชอบเปิดให้ฟังสมัยเด็กๆ
ภาพรอยเท้าบนผืนทรายของครอบครัวเล็กๆนี้ทำให้อดคิดถึงลูกสองคนและภรรยาไม่ได้เช่นกัน (แม้ว่าภรรยาผมจะไม่ยอมให้เท้าเปียกน้ำตอนมาเที่ยวทะเลก็ตาม)
และท้ายที่สุด คำคมจากหนังเรื่องเพื่อนสนิท ที่แสนจะประทับใจยามนึกถึงชีวิตมหาลัย
"คนไปทะเลไม่หนีร้อน...ก็หนีรัก. ... ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหน...เราก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น